اِخوان‌المسلمین: تکامل یک جنبش اسلامی

اخوان‌‌المسلمین به سطحی از نفوذ رسیده است که قبل از بهار عربی، تقریبا غیرقابل تصور بود. اخوان‌المسلمین پیروز بزرگ انتخابات سال ۲۰۱۲-۲۰۱۱ مجلس مصر بود و شش ماه بعد، رهبر گروه به عنوان رئیس‌جمهور انتخاب شد. با این حال، پیامدهای افزایش قدرت اخوان المسلمین برای آینده‌ی حکومت دموکراتیک، صلح و ثبات در منطقه، قابل مناقشه است. کری رُزِفِسکای ویکهام با به کارگیری بیش از صد مصاحبه‌ی مفصل و همچنین منابعی به زبان عربی که قبلا محققان غربی بدانها دست‌رسی نداشته‌اند، تکامل اخوان‌المسلمین در مصر را از تاسیس آن در سال ۱۹۲۸ تا سقوط مبارک و انتخابات سرنوشت‌ساز ۲۰۱۱-۲۰۱۲، ردیابی می‌کند. علاوه بر این، او خط‌سیر اخوان‌المسلمین را با گروه‌های اسلام گرای معمول در اردن، کویت، مراکش مقایسه کرده، و الگویی گسترده‌تر از تغییر را آشکار می‌کند. ویکهام، اختلافات داخلی چنین گروه‌هایی را مورد تاکید قرار داده و به بررسی تغییر موازنه‌ی قدرت در میان آنان می‌پردازد. او نشان می‌دهد که آنان در امتداد مسیر مستقیم و به سمت اعتدال بیشتر پیش نمی‌روند. بلکه، روند آنان به واسطه‌ی تنش‌ها و تضادهای عمیق متمایز شده است، و این به دستورکارهای چندگانه‌ای می‌انجامد که در آن، مضامینِ تازه پذیرفته شده‌ی آزادی و دموکراسی به سختی با مفاهیم متعصبانه‌ی شریعت که از گذشته رسیده، همزیستی می‌کنند. ویکهام بر عناصر تداوم حرکت و تغییر تاکید کرده و نشان می‌دهد که تغییرات در جهان‌بینی‌ها، اهداف و استراتژی‌های اسلام‌گرا، نتیجه رشته‌ی منفردی از علت و معلول نیستند، وی گزارشی نظام‌مند و مفصل از تکامل گروه‌های اسلام‌گرا در مصر و طیف وسیع‌تری از کشورهای جهان عرب را فراهم می‌کند.

سید مهدی مصطفوی