بوسنی خوب

در سال ۱۹۹۵ میلادی بوسنی بر اساس مفاد موافقت‌نامه دیتون تجزیه شد و جنگ در بوسنی به پایان رسید. کتاب بوسنی خوب کیفرخواستی است در مخالفت با تجزیه بوسنی، تلاشی برای رد تفکیک قومیتی و بازگرداندن اعتماد متقابل. در این مجلد اظهارات یکی از مهم‌ترین مخالفان تجزیه بوسنی هرزگوین بررسی می‌شود. نویسنده به تاریخ و اصالت یک بوسنی هرزگوینِ مبتنی بر الگویی از «وحدت در عین تنوع» تکیه می‌کند. او نشان می‌دهد که فرهنگ‌های قومی و دینی مختلف قرن‌ها در بوسنی وجود داشتند و این رهبران کرواسی و صربستان بودند که برای رسیدن به اهداف ملی‌گرایانه خود مصمم به تجزیه بوسنی شدند. آن‌ها در ایجاد درگیری‌هایی که یک ملت را ویران کرد مقصر هستند. او به لحظه سرنوشت‌سازی اشاره می‌کند که جامعه بین‌المللی استدلال صرب‌ها و کروات‌ها را مبنی بر وجود نفرت‌های نژادی کهنه در بوسنی پذیرفت و تفکیک این کشور را نه تنها پذیرفتنی بلکه مطلوب و خوشایند دانست. نویسنده به بررسی این موضوع می‌پردازد که چرا لیبرال دموکراسی‌های غربی به مبارزات ملی‌گرایانه صربستان و کرواسی با دلسوزی و همدردی می‌نگرد اما نسبت به جامعه چندفرهنگی بوسنی سوء ظن دارد. این کتاب ابعاد دینی معضلات بوسنیایی‌ها را از منظر یک بوسنیایی متعهد به گفتگوی میان ادیان می‌بیند. به عقیده نویسنده تنها راه بازپس‌گیری تمدن منحصر به فرد بوسنی، تمرین صبر و تحمل از سوی صرب‌ها، کروات‌ها و بوسنیایی‌ها است. آنها باید بدانند که یهودیت، مسیحیت و اسلام همگی یک خدای یکسان و مشترک دارند و این دیدگاه مشترک متعالی است که می‌تواند درهای پذیرش و جشن تنوع دینی را باز کند. بوسنی در حال حاضر تجزیه شده است و شرایط بسیار متزلزلی دارد، اما به گمان نویسنده می‌تواند الگویی برای پیشرفت اروپا باشد. بزرگترین خطر این است که بوسنی تنها به عنوان یک نهاد قومی در نظر گرفته شود، یعنی بوسنی را یک کشور «مسلمان» در داخل اروپا بدانند. نویسنده معتقد است اگر اجازه رشد و توسعه به بوسنی داده شود، این کشور جایگاه خوبی در نظم جدید اروپا پیدا خواهد کرد.

برای مطالعه متن کتاب کلیک کنید.