تعصب سنی و ریشه‌های مدرنیسم اسلامی

مدرنیسم اسلامی جنبشی سیاسی و فکری بود که در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم به دنبال بازتعریف رابطه اسلام و غرب استعمارگر بود. پروژه مدرنیستی که توسط رهبران مسلمان در آسیا و خاورمیانه سرپرستی می‌شد، از تمایل به تطبیق عقاید و اعمال اسلامی با ایده‌های اروپایی سکولاریسم، پیشرفت علمی، حقوق زنان و دموکراسی نشات می‌گرفت. نویسنده تفسیرهای تازه‌ای از متفکران افراطی مدرنیسم اسلامی ارائه می‌کند و نشان می‌دهد که چگونه فراخوان‌های آن‌ها برای ایجاد وحدت و اصلاحات، منجر به حاشیه راندن و عقب‌‌گرد بخشی از اقلیت جوامع مسلمان شده است که این حاشیه‌نشینی هنوز با ما همراه است. کتاب دیدگاه‌های تازه‌ای را در مورد شخصیت‌هایی مانند جمال الدین افغانی (اسدآبادی)، محمد عبده، محمد اقبال و سیّد ابوالأعلی مودودی ارائه می‌دهد. فصول مختلف کتاب انگیزه‌های شخصی و سوگیری‌های اصولی سنی نویسندگان مسلمان مدرنیست را روشن می‌کند و به بررسی این موضوع می‌پردازد که چگونه تلاش آن‌ها برای متحد کردن جامعه جهانی مسلمانان – که از نظر آن‌ها راکد و پراکنده بود – باعث ایجاد شکاف‌های پایدار شد. اگر چه تجددگرایان زمانی که اتحاد و اهمیت وحدت را مطرح می کردند، ادعا داشتند که نماینده همه مسلمانان هستند، اما وضعیت گروه‌هایی همچون احمدی‌ها (قادیانی)، بهایی‌ها و شیعیان را از اساس مورد تردید قرار دادند. کتاب با پرداختن به پرسش‌های هدفمند در مورد اقتدار دینی و اصلاحات در اسلام مدرن، نشان می‌دهد که چگونه مفاهیم مدرنیستی اسلام را یک سنت همگن واحد می‌خواند و بحث‌های پایداری را درباره اینکه چه کسی به جامعه اسلامی تعلق دارد و چه کسی باید کنار گذاشته شود، به وجود آورده است.