در سایه سنت: دین‌داری سلفی در خاورمیانه قرن بیستم

سلفی‌ها مشروعیت خود را  صریحا مبتنی بر تداوم قرآن و سنت و سنت‌های متمایز آن‌ همچون نماز خواندن با کفش، داشتن ریش‌های بلند و پوشیدن شلوار کوتاه و رعایت تفکیک جنسیتی می‌دانند که این اعمال را از تبار آبا و اجدادی‌شان وام گرفته‌اند. با این حال نویسنده در این کتاب به طیف وسیعی از شیوه‌های رسانه‌ای و نیز متون دینی سنتی می‌پردازد تا ثابت کند که سلفی‌گری مخلوق قرن بیستم است و اعمال متمایز آن عمدتاً از رقابت سلفی‌ها با دیگر جنبش‌های اجتماعی در میان تحولات فکری و اجتماعی مدرنیته پدید آمده است. بنابراین نویسنده خوانندگانش را فراتر از ادعاهای سطحی طرفداران خود سلفی‌گری و دانشگاهیانی که اغلب حرف‌های آن‌ها را تکرار می کنند، به سمت نیروهای اجتماعی-فرهنگی و فکری بزرگتری می برد که سریع‌ترین جنبش احیاگر اسلامی در حال رشد را شکل داده‌اند.