سروده‌های مذهبی زرتشت: کهن‌ترین متون مقدس ایرانی

زرتشت نامی در زبان اوستایی کهن است. او یکی از بزرگترین و رادیکال‌ترین مصلحان دینی در تاریخ جهان به شمار می‌آید. دینی که ۲۶۰۰ سال پیش در منطقه‌ی دورافتاده‌ای از آسیای مرکزی بنا نهاده شد و دین رسمی و فلسفه‌ی راهنمای امپراطوری فارس گردید. آیین زرتشت هنوز در بخش هایی از هند و ایران و در جماعت‌های کوچکتر مناطق دیگر جریان دارد که در آن ها پیروان این دین با عنوان پارسی‌ها شناخته می‌شوند. این دین از این وجهِ تمایز برخودار است که یکی از قدیمی‌ترین ادیان زنده ی جهان به شمار می‌آید که کهن‌تر از مسیحیت، آیین بودا یا اسلام و حتی پیش از آیین یهود قرار می‌گیرد و تنها آیین هندو می‌تواند قدمتی مشابه آن را ادعا کند.

متون بنیادی این نظام اعتقادی قابل احترام و بصورت اشعار شورانگیز زرتشت با نام گاتاها شناخته می‌شوند و بلافاصله پس از مرگ زرتشت نگاشته شده است و مناجانتنامه در هفت فصل نام دارد. این اشعار مذهبی گفتارهای اصیل یک رهبر دینی است که تفکر او بسیار جلوتر از زمانه‌اش و در میان گرانبهاترین میراث تمدن بشری قرار دارد. ترجمه‌های موجود از این متون اندک و در تفسیر‌هایشان از زبان اوستایی اصلی دچار اختلاف بوده اغلب دسترسی به آن ها بسیار مشکل است. این ترجمه‌ی جدید که بر مبنای بهترین پژوهش های معاصر قرار داشته با مقدمه‌ای ارزشمند و غنی و با شرح هر یک از اشعار، پربارتر شده، این اسناد را در شکلی کامل‌تر و دسترس‌پذیرتر در اختیار طیف گسترده‌تری از مخاطبان قرار می‌دهد.

حمید طالب