عشق در آموزه‌های ابن عربی

هدف این کتاب بررسی نظریه عشق در نوشته‌های محی‌الدین ابن عربی، عارف و صوفی بزرگ اندلسی ( تولد۱۱۶۵ م- مرگ ۱۲۴۰ م) است. کتاب با بررسی عشق الهی و انسانی که در آثار بسیاری از اساتید صوفی پیش از ابن عربی موجود است، آغاز می‌شود و سپس به نظرات خود ابن عربی می‌پردازد. صوفیان از قرون اولیه اسلام (۹ تا ۱۰) گاهی عشق را به عنوان “دین” خود تعریف می کردند، که منظورشان راه رسیدن به خدا بود. ابن عربی نه تنها این نظریه‌های صوفیانه پیشین را بسط داد، بلکه بینش‌های اصلی خود را نیز به تفصیل شرح داد. او آشکارا عشق را بر همه چیز مقدم می‌خواند و عقیده دارد که عشق نیروی پویای آفرینش است. پژوهش حاضر اساساً بر بیان اهمیت عشق الهی در اندیشه ابن عربی متمرکز است که با خوانش عمیق و تحلیل متنی دقیق آثار منتخب درباره عشق الهی در چندین اثر مهم او از جمله : ترجمان‌الاشواق، فصوص الحکم، الـفتوحات المکیه. رویکرد عشق در تعالیم ابن عربی و محوریت عشق را در جهان بینی او نشان می‌دهد. علاوه بر این، کتاب تک‌نگاری تفسیری مهمی را برای کمک به بازگشایی معانی نهفته در تصاویر و نمادهای زبان منحصر به فرد ابن عربی ارائه می‌کند.