مرجعیت حقوقی در اسلام پیشامدرن: یحیی بن شرف النووی در مکتب فقهی شافعی

کتاب حاضر با ارائه تحلیلی دقیق از ساختار مرجعیت در شریعت اسلامی، بر شخصیت یحیی بن شرف النووی (۶۳۱ قمری – ۶۷۶ قمری) مشهور به امام النووی عالم، مجتهد و محدث مسلمان برجستهٔ شافعی، تمرکز دارد. منابع سنتی اسلامی شرف النووی را عامل اصلی و تاثیرگذار مذهب شافعی پس از محمد ادریس الشافعی معرفی می‌کنند. محمد ادریس الشافعی موسس مذهب شافعی است و بنیانگذار مکتب فقه اسلامی (اهل سنت) نیز در نظر گرفته می‌شود. از آنجایی که در جامعه پیشامدرن اسلامی مانند سایر تمدن‌های سلطنتی، قدرت‌های حاکم قانون را وضع یا اعلام نمی‌کردند، مرجعیت النووی همزمان با شرایطی بود که مسلمانان خواستار تثبیت نظام فقهی با مرجعیت مذهب شدند. جایگاه النووی در شکل‌گیری درازمدت مذهب به دلایل متعدد و به ویژه به یک دلیل مشخص قابل توجه است: تلاش او در آشتی دادن دو جامعه تفسیری عمده درمیان شافعیان، یعنی طریقت عراقیان و خراسانیان. نویسنده در این کتاب به مرور تاریخ مکتب شافعی در دوران پیش از النووی و بررسی تحولات بعدی آن در دوره پس از النووی می‌پردازد.

فهرست مطالب:

۱- شرح حال النووی

۲- پذیرش النووی و میراث او نزد فقهای شافعی متأخر

۳- طریقت عراقیان و خراسانیان در مکتب فقه شافعی

۴-تشریع عقاید مکتب

۵-اثبات مذاهب شافعی و اصول آن