مردم‌نگاری‌های اسلام در چین

در اواخر دهه ۱۹۷۰ میلادی، اسلام با ارائه روحی تازه و  ایجاد اشکال بدیع از تقوا و توسعه مسیرهای جدید در سیاست، قدرت خود را در سراسر جهان از جمله چین، بازیافت. اگر چه احیای اسلامی در چین که در دهه‌های ۲۰۰۰ و ۲۰۱۰ به ثمر نشست، موجب افزایش سرکوب‌های دولتی شد، اما در عین حال طنین‌های قابل توجهی را در جهان اسلام به وجود آورد؛ از رقابت‌های نظری و سیاسی تأثیرگذار درباره موقعیت زنان مسلمان، رواج رسانه‌های جمعی و ظهور الگوهای جدید مصرف گرفته تا افزایش مهاجرت فراملیتی مسلمانان. با اینکه چین به طور متعارف به «جهان اسلام» تعلق ندارد، اما مسلمانان چین ارتباطات و تأثیر جهانی خود را در این مدت تقویت کرده و گسترش داده‌اند. چنین تغییرات مهمی در زندگی مسلمانان چینی تاکنون چندان مورد توجه قرار نگرفته است. این مجلد با مشارکت طیف گسترده‌ای از محققان که همگی به ارزش رویکرد مردم‌نگاری توجه دارند، اولین گزارش جامع از احیای اسلامی چین را از دهه ۱۹۸۰ ارائه می کند. این کشور برای ترمیم خود پس از خرابه‌های انقلاب فرهنگی تلاش می‌کند. نویسندگان ماهیت متنوع احیای اسلام در چین را نشان می‌دهند. بدین ترتیب آن‌ها هر گونه تصویر تقلیل‌دهنده‌ای که استقرار مجدد اسلام در چین را چیزی غیر از توسعه‌ای یکپارچه با انگیزه یک ایدئولوژی مشترک ترسیم می‌کند، رد می‌کنند و توضیح می‌دهند که چگونه این مساله در بافت گذار اقتصادی گسترده‌تر چین قرار گرفته است. مهمتر از همه، آن‌ها شجره‌نامه‌های تاریخی و شرایط سیاسی اجتماعی را ردیابی می کنند، چیزی که سرکوب زندگی مسلمانان در سراسر چین را تقویت می‌کند و مسلمانان به ویژه مسلمانان اویغور را با مشکلات کاری زیادی در دوران سرکوبی شدید دینی، سانسور فکری و استفاده از فناوری برای نفوذ مواجه کرده است. کتاب فصل‌های مجزایی را به مسلمانان هوئی و اویغور اختصاص داده است و تحقیقات مرتبط با این دو گروه را از هم جدا می‌کند و به این شکل ارزش روش‌شناختی مرزی را با وضوح بسیار نشان می‌دهد. خواندن این کتاب و مطالعه پیچیدگی اسلام در چین معاصر، ارتباط گسترده‌تر آن با جهان اسلام و نیز ماهیت متغیر جامعه چین از منظر دینی به علاقمندان مطالعات اسلامی توصیه می‌شود.

برای مطالعه متن کتاب کلیک کنید.