بازاندیشی در سلفی‌گری

سلفی گری یکی از منابع اصلی ایدئولوژیک خشونت افراطی در گروه‌های جهادی است. مجموعه قابل توجهی از داستان‌ها و مباحث در مورد شبکه‌های جهادی فراملی، به ویژه پس از حملات ۱۱ سپتامبر در ایالات متحده وجود دارد. این مباحث شامل افراطی بودن تفکر سلفی مورد نظر نظریه‌پردازان جهادی و سلفیون است. با این حال سلفی‌گری یک جنبش یکپارچه و سراسری نیست و جریان‌های متعددی را در بر می‌گیرد. بررسی این جریان‌ها برای درک سلفی‌گری و تاثیر آن بر جوامع مسلمان بسیار مهم است. علاوه بر جهادی‌های سلفی (کسانی که خشونت را تایید می‌کنند) دو طیف گسترده دیگر در سلفی گری وجود دارد: آرامش‌گرا و اهل مصالحه و دیگری کنش‌گرا و تندرو. سلفی های آرامش‌گرا یک سنت غیرسیاسی را تایید می‌کنند و فعالیت سیاسی را به هر شکلی غیرقابل قبول می‌دانند. سلفی‌های کنش‌گرا از تغییرات سیاسی حمایت می‌کنند و جریان‌های سیاسی به رهبری علما را سنت‌های سلفی تلقی می‌کنند. علمای آرامش‌گرا و کنش‌گرا به شکل مجزا در جوامع خود فعالیت دارند. مطالعات درباره این علما با توجه به کشورها انجام شده است و بر ماهیت و تاثیر سلفی‌گری بر روند اجتماعی آن کشورها تمرکز دارد. ریحان اسماعیل در کتاب بازاندیشی در سلفی‌گری، خاستگاه، فعل و انفعالات، و تاثیرات اجتماعی شبکه‌های فراملی علمای سلفی در مناطق مختلف شامل عربستان سعودی، مصر و کویت را ارزیابی می کند. او فعالیت‌های علمای آرامشگرا و کنش‌گرا را برای حفظ و ترویج عقایدشان نشان می‌دهد. چیزی که از نظر هر کدام از آن‌ها سلفی‌گری “اصیل” است. این کتاب ارزیابی مجددی از دوگانه آرامش‌گرا و کنش‌گرا را ارائه می دهد وعقیده دارد که این دوگانگی در مورد تفکر سلفی‌گری با دوگانگی که در نگرش و تفکر شیعی در باب مسائل اجتماعی وجود دارد، متفاوت است.

برای مطالعه متن کتاب کلیک کنید.