مصلحت و هدف قانون: تغییرات فقه در گفتمان اسلامی از قرن چهارم تا هشتم هجری

این کتاب در حقیقت صورت تکمیل شده پایان نامه دکتری خانم آپویز است. روند تغییر و تحول مفهوم مصلحت به عنوان یکی از منابع تدوین احکام جدید در نگاه جصاص ، جوینی ، غزالی ، فخر رازی ، شاطبی و ابن تیمیه ، هدف اصلی نویسنده بوده است . او دو کار کرد برای مصلحت در فقه اسلامی (به ویژه حنیفیان اشعری ) قائل است: اول این که مصلحت ارائه کننده احکامی است که از سوی امت اسلامی ( براساس آداب و رسوم عربی یا احکام خلق الساعه حاکمان و به ویژه خلفای راشدین ) مقرر شده است و مبتنی بر متون وحیانی نیست. دوم این که مصلحت بیانگر امتیازات عقلانی است که در ورای احکام مبتنی بر متون وحیانی ، پنهان است و بر همین اساس می تواند منبع احکام جدیدی شود که به لحاظ دینی معتبر است . در همین ارتباط نویسنده نتیجه می گیرد هرگاه احکام اسلامی مصلحت خود را از دست بدهند یا موجب مفسده ای شوند ، کارکرد دوم مصلحت موجب می شود فقهای مسلمان با استناد به مصلحت آن احکام را نادیده بگیرند ، یکی از مثال های او مساله تعدد زوجات در تونس است که به نظر بعضی از فقها موجب مفسده در جامعه می شود و مصلحت می تواند مانع اجرای این حکم شود.