امپراطوری عثمانی و ایران صفوی، ۱۶۳۹-۱۶۸۲: دیپلماسی و اراضی مرزی در خاورمیانه اوائل دنیای مدرن

این کتاب:

• بررسی می‌کند که چگونه طولانی‌ترین صلح خاورمیانه در اوائل دوران مدرن ایجاد و تحکیم شد؛
• فهم ما از صلح‌بانی و حل منازعات بین حکومت‌های خاورمیانه‌ای را ارتقا می‌دهد؛
• منابع پراکنده و ناشناخته، از جمله اسناد بایگانی‌های عثمانی، اسناد موجود از عصر صفوی، گاه‌شماری‌ها، تواریخ، گزارش‌های مبلغان، سفرنامه‌ها، مقاوله‌نامه‌ها، قانون‌نامه‌ها و مجموعه مکاتبات را بازبینی می‌کند؛
• بر ابعادی تاکنون مغفول مانده از دیپلماسی امپراطوری عثمانی در آسیا و نیز اروپا در اوائل دوران مدرن نور می‌افکند؛
• روش‌شناسی جدیدی برای شناسایی و فهم فرایندهای دیپلماتیک خاورمیانه در اوائل دوران مدرن ارائه می‌دهد؛

روابط عثمانی-صفوی پس از سال ۱۶۳۹ به عنوان موضوعی حاشیه‌ای نادیده گرفته شده است و تصور این است که این دوران مستندات کافی برای انجام مطالعات به دست نداده است، حال آنکه این موضوع حتی یک مقدمه که اطلاعات اولیه آن را توضیح دهد ندارد، چه رسد به یک بررسی جامع. این کتاب برای اولین بار تبادلات، مکاتبات، مذاکرات و مواجهات مرزی را از میان اسناد بایگانی پراکنده و تاکنون بررسی نشده، مدخل‌های وقایع‌نگاشتی، و سفرنامه‌های عثمانیان، صفویان و اروپایی‌ها عرضه می‌کند.

این کتاب این فرضیه را رد می‌کند که فضای میان‌حکومتی خاورمیانه فاقد رویداد خاصی بوده است، و بطور مستند نشان می‌دهد که چگونه جناح‌های درگیر شدیدا چانه می‌زدند، حسن نیت نشانه می‌دادند، تقاضا مطرح می‌کردند، تهدید می‌کردند، قدرت‌نمایی می‌کردند، امتیاز و سازش طلب می‌کردند، و طرف‌های ثالث را وارد روابطشان می‌کردند، و همگی درون رابطه‌ای که از لحاظ قدرت، سلسله‌مراتب، حق تقدم، جایگاه، و تشریفات، دچار نابرابری بود.