دیالوگ‌های عربی: لغت‌نامه‌های مسافرتی و یادگیری عربی محاوره‌ای، ۱۷۹۸-۱۹۴۵

در طول قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، سفر اروپایی‌ها به خاورمیانه در قامت گردشگر، باستان‌شناس، زائر، مهاجر استعمارگر و سرباز بیش از هر دوران دیگری در تاریخ بوده است. این بازدیدکنندگان به میزان‌های مختلفی با زبان عربی سروکار می‌یافتند. برخی از آنها دانشمندان جدی عربی کلاسیک براساس الگوی شرق‌شناسی بودند، حال آنکه بسیاری اصلا زبان نمی‌آموختند. بین این دو منتهی الیه، گروه فراموش‌شده‌ای از زبان‌آموزان قرار داشتند که می‌خواستند به اندازه‌ای عربی محاوره‌ای و روزمره بیاموزند که بتوانند گذران کنند. نیازهای این زبان‌آموزان با کتاب‌های زبان‌آموز عامه‌پسند و عوامانه تامین می‌شد که ادعا می‌کرد می‌تواند مسیری آسان برای ترزبانی در یک زبان دشوار فراهم کند.

این کتاب انگیزه‌های عربی‌آموزان و کارآمدی محتوای آموزشی، عمدتا در مصر و فلسطین را بررسی می‌کند و بدین منظور پیکره‌ای از لغت‌نامه‌های مسافرتی عربی را که به ۹ زبان (انگلیسی، فرانسوی، آلمانی، اسپانیایی، پرتغالی، ایتالیایی، ییدیش، عبری، روسی) و در محدوده بیست و پنج کشور امروزی منتشر شده بود تحلیل می‌کند. کتاب با لشگرکشی ناپلئون به مصر (۱۷۹۸-۱۸۰۱) آغاز می‌کند و سپس در دوره‌های هجوم گردش‌گران و استعمار اروپایی در خاورمیانه سیاحت می‌کند و با جنگ جهانی دوم پایان می‌پذیرد. این کتاب ضمنا به موضوعات دیگری مثل اینکه اندیشمندان عربی چگونه پروژه آموزش عربی به بیگانگان را درک می‌کردند، تاریخ جالب توجه عربی‌آموزی در میان مهاجران ییدیش‌زبان و عبری‌زبان در فلسطین، و شبکه‌های زبان‌آموزان، آموزگاران و منتحلانی که این لغت‌نامه‌ها را تولید می‌کردند می‌پردازد.