میسیونرها در ایران: تنوع فرهنگی و هنجارهای رقیب در گسترش جهانی مذهب کاتولیک

در قرون هفدهم و هجدهم، اصفهان، پایتخت امپراطوری صفوی، میزبان میسیونرهای کاتولیک بود و تنوع فرقه‌ای این مبلغان در این شهر بیش از هر شهر دیگری در آسیا بود. میسیونرها که به امید تغییر دین شاه جذب این شهر شده بودند، در نقش ماموران دیپلماتیک برای پادشاهان کاتولیک، میزبانان بازرگانان پروتستان، و درمانگران ارمنیان و مسلمانان فعالیت می‌کردند. آنها از طریق اینگونه فعالیت‌های خوشایند و موقعیت‌شناسانه‌ از جایگاه و پذیرش اجتماعی برخوردار شدند. این کتاب فعالیت‌های اعضای فرقه «کرملی‌های پابرهنه» و دیگر میسیونرها را بررسی می‌کند و نشان می‌دهد که آنها در تعامل با تنوع فرهنگی این منطقه چگونه انعطافی از خود نشان می‌دادند، انعطافی که ویژگی مشترک فعالیت‌های تبلیغی در سراسر جنبش گسترش جهانی مذهب کاتولیک بود. اگرچه فعالیت‌های میسیونی در سراسر جهان از ارکان اساسی شکل‌دهی به هویت کلیسای ضد-رفرماسیون بود، روحانیونی که قصد داشتند جان‌ها را به سمت «دین واقعی» جلب کنند تبدیل به بازیگران محلی شدند که با تعریف نقش‌های اجتماعی‌شان در انطابق با توقعات جامعه میزبان خود شهرت کسب کردند. چنین اقداماتی باعث جنجال‌هایی شد که در فضاهای عمومی نوظهور جریان می‌یافت. «کوریای رم» در واکنش به خطر این جنجال‌ها برای اقتدار خودش، فرایندی را برای ابهام‌زدایی و متمرکزسازی عقیدتی شروع کرد که در قرن نوزدهم به اوج خودش رسید. این کتاب با استفاده از نمونه میسیون‌های ایران صفوی به عنوان یک پژوهش موردی در «تاریخ جهانی در مقیاسی محدود»، پارادیم جدیدی برای مطالعه گسترش جهانی مذهب کاتولیک خلق می‌کند.