هدایا در عصر امپراطوری: تبادلات فرهنگی عثمانی-صفوی، ۱۵۰۰-۱۶۳۹

زمانی که سلسله صفوی حکومتی را تاسیس کرد که به دنبال ترویج هویت ایرانی و تشیع دوازده‌امامی بود، باعث شد امپراطوری عثمانی که استقرار بیشتری داشت خودش را قاطعانه‌تر با شرع‌گرایی اهل‌سنت هم‌راستا کند. از آن زمان منازعات سیاسی، دینی، و نظامی که بین این دو امپراطوری در گرفته است موضوع تحقیقات فراوانی بوده است، بلکه به روابط دیپلماتیکشان توجه اندکی شده است. نویسنده در این کتاب از خلال یک دریچه شگفت‌انگیز یعنی هدایا به بررسی این دو امپراطوری مسلمان می‌پردازد. در سراسر قرن شانزدهم گنیجنه‌های بی‌شماری همچون فرش‌های ظریف، جام‌های نقره‌ای طلاکاری‌شده، و چاقوهای عاج از سوی صفویان به سمت امپراطوری عثمانی سرازیر شد. اگرچه اکنون فقط اندکی از آن هدایا به جا مانده است، سیاهه‌های آن در وقایع‌نامه‌های درباری، صورت‌نامه خزینه‌ها، اشعار، اسناد مکاتبه‌ای، گزارش‌های سفارتی، و روایت‌های سفرنامه‌ای باقی است. نویسنده با ردگیری این بایگانی مفصل، هدایا را بازنماگر همزیستی پیچیده صفوی-عثمانی می‌داند و نشان می‌دهد که هماوردی این دو امپراطوری همان‌قدر که بر اثر منازعات دینی یا نظامی شکل می‌گرفت تحت نفوذ فرهنگ و زیبایی‌شناسی هم بود. این کتاب بررسی می‌کند که چگونه هدیه نه تنها یک عنصر جانبی در دیپلماسی به شمار نمی‌آمد بلکه نقش یک سازوکار تعامل رقابتی بین این دربارهای مسلمان در اوایل دوران مدرن را ایفا می‌کرد.