بوطیقای تعلیمی معنوی: فریدالدین عطار و تعلیمات صوفیانه ایرانی

*ارائه مقدمه‌‌ای در دسترس از شیوه تعلیمی در ادبیات فارسی

*آشکار سازی اشعار تعلیمی که هرگز در سنت بلاغی یا فلسفی نظام مند نبوده‌اند

*دنبال کردن پیامدهای «استعاره شفاء بخش» که در آن گفتار به پزشکی تشبیه می شود

*بررسی رابطه  تمثیل ادبی با تجربه‌های الهام بخش

*بررسی برانگیختگی گفتمان شفاهی از طریق متون تعلیمی

*بررسی چگونگی واسطه‌گری ساختارهای داستانی عطار میان متنی بودن و شفاهی بودن

بسیاری از ادبیات صوفیانه فارسی صریحاً تعلیمی است و هدف آن آموزش خوانندگان و ایجاد انگیزه برای اصلاحات پرهیزگارانه است.  کتاب فراتر از جمع‌بندی محتوای دینی، به ویژه با توجه بر ابیات فریدالدین عطار، یکی از شخصیت‌های اصلی سنت که بیشتر به خاطر اشعار روایی طولانی آغشته به مضامین صوفیانه آموزنده شهرت دارد، به بررسی کارکرد اجرایی شعر تعلیمی برای مخاطبان عرفانی می پردازد. نویسنده از طریق مجموعه‌ای از خوانش‌های حساس و خلاقانه نشان می‌دهد که چگونه عطار از قاب‌ها، تفسیرهای فراشعری و تمثیل‌ها استفاده می‌کند تا به ارتباطش با خوانندگانش معنا دهند، واکنش‌های آن‌ها را به آثارش تصور و هدایت کند و اقتدار آموزنده‌اش را اجرا کند. او با بهرگیری طنازانه این اشعار کنایی و گیرنده محور، ویژگی مشارکتی و تعاملی تعلیمات صوفیانه را بازیابی می‌کند و نشان می‌دهد که چگونه بر عمل خواندن با اهمیت آیینی به عنوان یک تمرین معنوی با هدف تطهیر روح سرمایه گذاری شده است.

فهرست مطالب:

مقدمه: راهنمای همه

۱-حکمت موقعیت

۲-عطار و تصوف ادبی فارسی

۳-گفتگو درمانی: شعر به عنوان طب معنوی

۴-هُدهُد روی منبر

۵-حرف زدن متون

۶-تمثیل و عروج

۷- اختلافات نَقلی

نتیجه گیری: به سوی یک عملکرد آموزشی