مسلمانان غیر-سنی در اواخر امپراطوری عثمانی: حکومت و تصورات مسیحیان تبشیری از علویان

علویان اعضای یک فرقه مسلمان اقلیت‌اند که عمدتا در سوریه، ترکیه و لبنان اقامت دارند. در طول قرن ۱۹، توجه مقامات حاکم عثمانی که به دنبال مدرن‌سازی امپراطوری بودند و نیز توجه میسیونرهای پروتستان غربی به این گروه افزایش یافت.

این کتاب با استفاده از بایگانی‌های حکومت عثمانی و وقایع‌نگاری‌های معاصر، نگرش‌ها و سیاست‌های دولت عثمانی در قبال علویان را بررسی می‌کند، و نشان می‌دهد که چگونه رژیم‌های پی‌درپی به دلایل مختلف سیاسی، امپریالیستی، و دینی تلاش می‌کردند این گروه را در جریان اصلی اهل سنت ادغام کنند. نویسنده کتاب با توجه به مداخله فزاینده غرب در قلمروهای عثمانی، ریشه‌های تلاش حکومت عثمانی برای «متمدن‌سازی» علویان را، از عصر تنظیمات تا انقلاب ترکان جوان، آشکار می‌سازد. او نگرش‌های عثمانی در قبال علویان را با رفتار این حکومت با دیگر اقلیت‌ها، از جمله بکتاشی‌ها، نصیری‌ها، و شیعیان عراق مقایسه می‌کند.