History of Iranian Story Telling: from Avesta to 21th century
تاریخ قصهنویسی در ایران بسیار دیرینه است و سرچشمهاش را می توان در اوستا و کتیبۀ داریوش (کتیبه بیستون) پیدا کرد. در زمان ساسانیان قصهنویسی به بلوغ رسید و قصههای زیادی به زبان پهلوی ساسانی بر جای مانده است از جمله: اردا ویراف نامه، کارنامه اردشیر بابکان، هزار افسانه، خدای نامه، بختیار نامه، و کلیه و دمنه. بعد از اسلام، بهویژه در زمان سامانیان، در پی گسترش زبان فارسی دری در سراسر سرزمین ایران، قصهنویسی به شکوه و عظمت خود رسیده بود. قصهنویسی به زبان فارسی در قرنهای دهم تا هجدهم میلادی به دو قسمت تقسیم میشود: نظم و نثر. کتاب حاضر بهطور ویژه به قصهنویسی منثور میپردازد، به شاهنامههای منثور گوناگون، اسکندرنامههای منثور، … سمک عیار و جز آن. در قرن نوزدهم میلادی، ادبیات فارسی همراه با کتابهای آخوندزاده، طالبوف تبریزی، و زینالعابدین مراغهای بهتدریج مدرنیزه شد و در قرن بیستم میلادی، در پی انتشار چرند و پرند از علیاکبر دهخدا و یکی بود یکی نبود از محمدعلی جمالزاده، قصهنویسی معاصر ایران کاملاً به پختگی رسید و جایگاه خود را پیدا کرد. کتاب حاضر بهطور مفصل بر رماننویسی ایران در قرن بیستم میلادی متمرکز شده است و رمانهای بزرگ علوی، جلال آل احمد ، ابراهیم گلستان، صادق چوبک، سیمین دانشور، احمد محمود، محمود دولتآبادی، بهرام صادقی، غلامحسین ساعدی، اسماعیل فصیح، هوشنگ گلشیری، جمال میرصادقی، غزاله علیزاده، محسن مخملباف، عباس معرفی و دیگران را دربرمیگیرد. در آخرین فصل این کتاب، داستانها و رمانهای ایرانیِ قرن بیستویکمی از طریق معرفی برندگان جایزه هوشنگ گلشیری و جایزه جلال آل احمد معرفی میشوند. کتاب حاضر میکوشد تا روح ملت ایران و ویژگیهای فرهنگ و تمدن ایرانی را از طریق ادبیات داستانیِ ایران نشان دهد تا خوانندگان بدانند که فرهنگ ایرانی، در طول سه هزار سال، بیوقفه ادامه یافته است.
لطفا نظر خود را در مورد این مطلب بنویسید
نظرات شما
نظری برای این مطلب ثبت نشده است
مشاهده بیشتر
اطلاعات تماس
با عضویت در خبر نامه
از آخرین مطالب ما، باخبر شوید...