مدرسه همایونی قبایل: آموزش برگزیدگان عشائری در اواخر امپراطوری عثمانی

مدرسه همایونی قبایل (عشیرت مکتبی) که در دوران زوال امپراطوری عثمانی تاسیس شد، از ابتکارات سلطان عبدالحمید برای انتقال فرزندان رهبران برجسته قبائل عربی به استانبول، فراهم ساختن تحصیلات هم‌تراز جهانی، و تبدیل آنها به فرماندهان نظامی و دولتی وفادار در آینده عثمانی بود. این اولین کتابی است که با بررسی تعداد کثیری از اسناد جدیدی که به‌تازگی در بایگانی‌های عثمانی در دسترس قرار گرفته است و نیز مجموعه روزنامه‌های عثمانی در استانبول و بیروت به تاریخ مدرسه همایونی قبایل می‌پردازد. این کتاب یک تحلیل مفصل از خاستگاه‌ها و خانواده‌های بیش از ۵۰۰ فارغ‌التحصیل این مدرسه و نیز فرایندهای استخدام و کارگماری مدیران این مدرسه می‌پردازد. پیشه‌ها و وابستگی‌های بعدی فارغ‌التحصیلان بررسی شده است که باعث می‌شود به فهم بهتری از روابط بین ترک‌ها و عرب‌ها در سال‌های پایانی امپراطوری و نیز دهه‌های بعدی دست یابیم. این کتاب نشان می‌دهد بسیاری فارغ‌التحصیلانی که در کشورهای تازه‌تاسیس به رهبران برجسته تبدیل شدند، از جمله عبدالمحسن السعدون (نخست‌وزیر عراق)، عمر منصور و اوران کل‌اغلو (نخست‌وزیران برقه-لیبی)، و رمضان شلاش (لبنان) در زمانی که شکاف‌ها بین جمهوری ترکیه و دولت‌های عربی گسترده شد از تحصیلات عثمانی خود بهره گرفتند و وفاداری‌های دوران امپراطوری خود را حفظ کردند.